Glumac Milivoje Mića Tomić, svojim glumačkim bravurama se upisao zlatnim slobima u isotriju domaće kinematografije. Tokom karijere duge 45 godina ostvario je impoznatnih 179 rola, a mnoštvo uloga danas ima epitet kultne.

Ipak, zanimljivo je da za života nikada nije dobio glavnu rolu. Upravo zbog toga je nosio titulu “majstora sporednih uloga”, a čini se da mu glavne nisu ni bile potrebne, jer je ove sporedne uvek igrao maestralno.

Rođeni Beograđanin, Mića Tomić pripada plejadi prve posleratne generacije glumaca (Ljuba Tadić, Pavle Vuisić, Čkalja, Rade Marković i drugi) koja je obeležila domaću filmsku i pozorišnu umetnost nakon Drugog svetskog rata.

Gluma mu nije bila ni na kraj pameti

Mića nije nameravao uopšte da se bavi glumom. Upiso je Pravni fakultet, a onda ga je sudbina navela na drugačiji put. Mića Tomić je glumom počeo da se bavi relativno kasno, na početku svojih 30-ih, na Odseku za pozorišnu umetnost Muzičke akademije, pre nego što je Fakultet dramskih umetnosti i osnovan.

Beogradsko dramsko pozorište pamti da je Mića Tomić bio njegov član, pamti ga i Atelje 212 u kojem je, takođe, igrao. Uloge u filmovima crnog talasa “Tri”, “Neprijatelj”, “Buđenje pacova” bile su prekretnica u njegovoj karijeri, a Mića je igrao u najrazličitijim televizijskim i filmskim formama.

U “Maratoncima” nije izgovorio ni reč pa postao zvezda

Milivoje Mića Tomić, se glumom bavio dugi niz godina. U periodu od 1954. do 1998. godine bio je deo velikih projekata, a neki od njih su: “Na slovo na slovo”, “Specijalno vaspitanje”, “Kamiondžije”, “Nacionalna klasa”, “Maratonci trče počasni krug”, gde je igrao deda Maksimilijana.

Kako je počelo?

Mića zapravo nije ni sanjao da će gluma postati njegov životni poziv. Sve se odigralo sasvim slučajno. Mića se slučajno zatekao u Beogradu na Železničkoj stanici, kao član planinarskog društva.

Prišli su mu glumci, koje je poznavao i upitali ga da li bi im pomogao. Trebalo im je da neko uleti u predstavu “Sve će to narod pozlatiti”. Njegov zadatak je bio lak, samo je trebalo da odigra kelnera, bez nekog teksta.

– Šta treba da radim? – upitao je Tomić.

– Ništa naročito, samo treba da uneseš tacnu sa rakijskim čašama, a posle kad dođe brod, ti ih pokupiš – odgovorile su mu kolege.

Uprkos tome što je sve na prvi pogled bilo lako, Mići nije pošlo za rukom da obavi zadatak, već se tada desilo nešto što je obeležilo početak njegove velike karijere.

Dok je iznosio čašice, Mića se sapleo i pao, slomio je sve, ali i pobrao smeh i simpatije publike koja ga je nagradila aplauzom. Mići se ta pažnja dopala i rešio je da se upusti u glumu. Kolege glumci su ga kritikovali, ali i primili u svoje udruženje.

Tako je počela njegova velika karijera, koja je trajala dugih 45 godina, a njegov lik i delo žive kroz njegove maestralne uloge uprkos činjenici da je od njegove smrti prošlo više od 20 godina. Glumac je preminuo 23. avgusta 2000. godine u 80. godini života.